เทคนิคการพัฒนาตนเองรอบด้าน: ม้วนจารึก หมายเลข 4

วันศุกร์ที่ 16 มิถุนายน พ.ศ. 2560

ม้วนจารึก หมายเลข 4

ข้าคือความมหัศจรรย์สุดยอดของธรรมชาติ

นับแต่กาลเวลาเริ่มต้น ไม่เคยมีใครอีกคนหนึ่ง ที่มี จิตใจเหมือนข้า มีหัวใจ นัยน์ตา หู มือ ผม และปากเหมือนข้า

ไม่มีใครก่อนหน้านี้ หรือที่มีชีวิตอยู่ในปัจจุบันนี้ หรือที่จะเกิดมาในกาลภายหน้า สามารถเดินเหิน หรือพูดหรือคิดเหมือนข้า

มนุษย์ทุกคน เป็นพี่น้องกัน แต่กระนั้น ข้าก็ยังแตกต่าง จากแต่ละคน ข้าเป็นสัตว์โลกที่พิเศษเฉพาะ มีเพียงหนึ่งเดียว

ข้าคือความมหัศจรรย์สุดยอดของธรรมชาติ

ถึงแม้ว่า ข้าจะอยู่ในอาณาจักรสัตว์ แต่รางวัลของพวกสัตว์ แต่เพียงอย่างเดียวไม่อาจทำให้ข้าพอใจได้

ในตัวข้า โลดเร่าไปด้วยไฟชนิดหนึ่ง ที่สืบทอดกันมาชั่วคนแล้วคนเล่า มิอาจนับถ้วนได้

ความร้อนแรงของมันปลุกเร้าจิตวิญญาณของข้าตลอดเวลา

ให้ดิ้นรนให้ดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ และข้าก็กระทำดังนั้น

ข้าจะโหมกระพือเปลวไฟแห่งความไม่สมใจนี้ ให้เริงโรจน์

และประกาศความเป็นเอก ไม่มีใครเหมือนของข้าต่อโลก

ไม่มีใครเลียนฝีแปรงข้าได้ เวลาข้าวาดรูป

ไม่มีใครเลียนการใช้สิ่วของข้าได้ เมื่อข้าสลักไม้

ไม่มีใครเลียนลายมือข้าได้...ไม่มีใครสร้างลูกของข้าแทนข้าได้

และโดยแท้จริงแล้วไม่มีใครมีความสามารถในการขายเหมือนตัวข้า

นับแต่นี้ไป ข้าใช้ประโยชน์จากความแตกต่างนี้

เพราะมันเป็นทรัพย์ที่ควรได้รับการสั่งสม ให้พอกพูนขึ้นจนถึงที่สุด

ข้าคือความมหัศจรรย์สุดยอดของธรรมชาติ

ข้าจะไม่พยายามเลียนแบบผู้อื่น อย่างไร้ประโยชน์อีกต่อไป

แต่ข้าจะนำความเป็นเอกะ ไม่มีผู้ใดเหมือน ออกแสดงเวลาอยู่ในตลาด

ข้าจะประกาศมันออกมา ใช่ ข้าจะขายมัน

ข้าจะเปล่งความแตกต่างนั้น ณ บัดนี้ เก็บซ่อนความคล้ายคลึงเสีย

ข้าจะประยุกต์หลักการนี้ ใช้กับสินค้าของข้าเช่นกัน

นักขายกับสินค้าที่แตกต่างไปจากคนอื่น และทระนงในความแตกต่างนั้น

ข้าคือสัตว์โลกผู้เป็นเอกะของธรรมชาติ

คนอย่างข้าหายาก และของหายากนั้น ย่อมทรงค่า ดังนั้น ข้าจึงมีคุณค่า

ข้าคือจุดสิ้นสุดของผลิตผลแห่งการวิวัฒนาการหลายพันหลายหมื่นปี

ดังนั้น ข้าจึงมีความเหมาะควรทั้งทางกาย และใจ

ยิ่งกว่าจักรพรรดิทุกพระองค์และหมู่ปราชญ์ทุกคน ที่มีชีวิตอยู่ก่อนหน้าข้า

แต่ความช่ำชอง จิตใจ หัวใจ และร่างกายข้า จะหมักหมมเน่าเปื่อย แล้วก็ตายไป

เว้นแต่ว่า ข้าจะใช้มันอย่างดีเท่านั้น

ข้ามีพลังแฝงเร้นที่ไร้ขอบเขต

เพียงส่วนน้อยของสมองเท่านั้นที่ข้าใช้ เพียงกล้ามเนื้อเล็กน้อยเท่านั้นที่ข้าเกร็ง

ข้าอาจทวีความสำเร็จเมื่อวันวานขึ้นได้อีกนับร้อยเท่าพันทวี

และข้าจะทำ เริ่มตั้งแต่วันนี้ไป

ข้าจะไม่เอาแต่พึงพอใจ ในความสำเร็จของวันวานอีกต่อไป

ข้าจะไม่หลงใหลได้ปลื้ม กับการสรรเสริญตนเอง ในสิ่งที่กระทำลงไป

ซึ่งอันที่จริงแล้ว เป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้นอีกต่อไป

ข้าสามารถจะบรรลุความสำเร็จ ได้ไกลเกินกว่าที่แล้วมามาก และข้าจะทำตามนั้น

เพราะเหตุใดเล่า ความมหัศจรรย์ซึ่งสร้างข้าขึ้นมา จึงจะหยุดลงแค่เมื่อข้าถือกำเนิดขึ้นเท่านั้น?

เหตุใด ข้าจึงไม่ขยายขอบเขตความมหัศจรรย์นั้นสู่การกระทำในวันนี้ด้วย?

ข้าคือความมหัศจรรย์สุดยอดของธรรมชาติ

ข้าไม่ใช่ผู้เผอิญมาอยู่บนโลกนี้เท่านั้น ข้ามาอย่างมีจุดประสงค์

และจุดประสงค์นั้น ก็คือ การเติบโตขึ้นเป็นขุนเขา มิใช่หดลีบลงเป็นเม็ดทราย

นับแต่นี้ไปข้าจะมานะบากบั่น เพื่อกลายเป็นขุนเขาที่สูงที่สุด

ข้าจะรีดเค้นพลังแฝงเร้าออกมาใช้ จนกระทั่งมันร้องของความปรานี

ข้าจะเพิ่มพูนความรู้ของตนเอง เกี่ยวกับมนุษยชาติตัวข้าเอง และสินค้าที่ข้าขาย

ดังนี้ ปริมาณการขายของข้าจะทวีคูณขึ้น

ข้าจะฝึกฝน ปรับปรุง และขัดเกลาถ้อยคำที่ใช้เวลาขายสินค้า

เพราะนี่คือฐานที่ข้าจะสร้างอาชีพของตนขึ้นและข้าจะไม่ลืมว่า หลายคนประสบความมั่งคั่งและความสำเร็จ ด้วยการพูดที่ยอดเยี่ยม ข้าจะปรับปรุงกิริยาอาการ ให้นุ่มนวลสง่างามอยู่เสมอ เพราะมันคือน้ำตาลหวานหอมที่ดึงดูดทุกคน

ข้าคือความมหัศจรรย์สุดยอดของธรรมชาติ

ข้าจะเพ่งพลังงานทั้งมวล ที่การท้าทายของแต่ละช่วงเวลา และการกระทำของข้า จะช่วยให้ลืมอะไรอื่นสิ้น

ปัญหาที่บ้าน ทิ้งไว้ในบ้าน ข้าจะไม่คิดถึงครอบครัวขณะอยู่ในตลาด

เพราะความคิดเช่นนั้น รังแต่จะบดบังสติปัญญา

ปัญหาที่ตลาดก็ทิ้งไว้ที่ตลาดเช่นกัน ข้าจะไม่คิดถึงอาชีพของตน ขณะอยู่ในบ้าน

เพราะมันจะทำให้ความรักของข้าแปดเปื้อน

ไม่มีที่ว่างที่ตลาด สำหรับครอบครัวของข้า และไม่มีที่ว่างในบ้าน สำหรับตลาดเช่นกัน

ข้าจะแยกทั้งสองเรื่องนี้ขาดจากกัน หรือมิฉะนั้น อาชีพของข้าก็จะดับสูญไป

นี่เป็นข้อขัดแย้งประหลาดแห่งยุคสมัย

ข้าคือความมหัศจรรย์สุดยอดของธรรมชาติ

ข้าได้รับมอบนัยน์ตามาเพื่อให้มองเห็น ได้รับมอบจิตใจมาเพื่อให้รู้คิด

และบัดนี้ข้าได้ประจักษ์แล้ว ถึงความเร้นลับที่ยิ่งใหญ่ประการหนึ่งของธรรมชาติ