เทคนิคการพัฒนาตนเองรอบด้าน: ม้วนจารึกหมายเลข 5

วันศุกร์ที่ 16 มิถุนายน พ.ศ. 2560

ม้วนจารึกหมายเลข 5

ข้าจะใช้วันนี้ เสมือนหนึ่งวันสุดท้ายแห่งชีวิต

แล้วข้าจะทำอะไรบ้างเล่า ในวันสุดท้ายที่ล้ำค่า ซึ่งยังอยู่ในความครอบครองของข้านี้?

แรกสุด ข้าจะผนึกภาชนะแห่งชีวิตนี้ให้แน่น ไม่ปล่อยให้มันกระฉอกลงสู่พื้นทราย แม้แต่หยดเดียว

ข้าจะไม่มัวมานั่งโศกเศร้า ถึงความโชคร้ายของเมื่อวาน ความพ่ายแพ้ ความร้าวรานใจของเมื่อวาน

เพราะด้วยเหตุใด ข้าจึงจะยกของดีๆ ให้กับของเลว ๆ ที่ผ่านมาแล้วเล่า?

ทรายในนาฬิกาทรายไหลย้อนคืนได้หรือ?

ตะวันขึ้นทางที่มันตก และตกทางที่มันขึ้น ได้หรือ?

ข้ากู้เอาความผิดพลาดของวันวาน กลับคืนมาเพื่อแก้ไขได้หรือ?

ข้ากู้เอาบาดแผลในอดีต กลับมาเพื่อทำให้สมบูรณ์ได้หรือ?

ข้าอ่อนเยาว์ลงกว่าเมื่อวานได้หรือ?

ข้าเอาความชั่วร้ายที่ได้กล่าวออกไป กำปั้นที่เหวี่ยงไป ข้าเอาความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกลับคืนมาได้หรือ?

ไม่ได้! วันวานถูกฝังไว้ชั่วนิรันดร์ ข้าจะไม่คิดถึงมันอีกต่อไป

ข้าจะใช้ชีวิตวันนี้ เสมือนหนึ่งวันสุดท้ายแห่งชีวิต

แล้วข้าจะทำอะไรเล่า? ลืมวันวาน และไม่ต้องคิดถึงวันพรุ่งนี้

เหตุใด ข้าจึงเอา “เดี๋ยวนี้” เหวี่ยงทิ้งไปเพราะ “อาจจะ” เล่า?

ทรายในนาฬิกาทรายของวันพรุ่งนี้ มาเกิดวันนี้ได้หรือ?

มรณะในวันพรุ่งนี้ ทอดเงาของมันย้อนมาบดบังความหฤหรรษ์ของวันนี้ได้หรือ?

เหตุไรข้าจึงจะไปยุ่งกับเหตุการณ์ที่ตนเองไม่อาจได้พบเห็นเล่า?

สมควรหรือ ที่ข้าจะทรมานตนเอง ด้วยการหมกมุ่นกับปัญหา ที่อาจไม่ได้เผชิญเลย?

ไม่! วันพรุ่งนี้ ก็ต้องฝังไว้ให้สนิท เช่นเดียวกับวันวาน ข้าจะไม่คิดถึงมันอีก

ข้าจะใช้ชีวิตวันนี้ เสมือนหนึ่งวันสุดท้ายแห่งชีวิต

วันนี้ คือทั้งหมดที่ข้ามีอยู่ และบัดนี้ ทุกโมงยามคือ นิรันดรภาพของข้า

ข้าจะทักทายรุ่งอรุณนี้ ด้วยน้ำเสียงหฤหรรษ์ ประหนึ่งนักโทษประหารผู้รับอภัยโทษ

ข้ายกแขนขึ้นคารวะของขวัญล้ำค่า ของวันใหม่ หัวใจข้าจะอึงอลด้วยความอิ่มใจ เมื่อคำนึงถึงเหล่าผู้ทักทาย รุ่งอรุณแห่งวันวาน ผู้มิได้อยู่กับผู้มีชีวิตในวันนี้อีกต่อไป ข้าเป็นคนโชคดี และโมงยามของวันนี้ เป็นเพียงรางวัลพิเศษที่สมควรจะได้รับ

เหตุไร ข้าจึงถูกปล่อยให้ได้มีชีวิตอยู่ในวันพิเศษนี้ ในเมื่อคนอื่น ๆ ที่ดีกว่าข้าต่างลาลับไปสิ้น?

ใช่ว่าเขาเหล่านั้น บรรลุความสำเร็จตามความมุ่งมาดแล้ว แต่ข้ายังหรือไม่?

นี่เป็นโอกาสอีกครั้งหนึ่ง ที่ข้าจะเป็นคนแบบที่รู้ว่าตัวเองเป็นได้ ใช่หรือไม่?

ในธรรมชาติ มีจุดมุ่งหมายแฝงอยู่หรือไม่?

นี่เป็นวันของข้าที่จะทำให้ดีที่สุดใช่หรือไม่?

ข้าจะใช้วันนี้ เสมือนหนึ่งวันสุดท้ายแห่งชีวิต

ข้ามีเพียงชีวิตเดียว และชีวิตนั้น หาใช่อื่นใดไม่ นอกจากมาตรแห่งเวลา เมื่อข้าเสียเปล่าไปหนึ่ง ก็เท่ากับทำลายอันอื่น ด้วย

หากข้าทำวันนี้ให้สูญเปล่า ก็เท่ากับว่า ข้าทำลายหน้าสุดท้ายแห่งชีวิตตนเอง ดังนั้น ข้าจะผ่านแต่ละโมงยามของวันนี้อย่างปิติหรรษา เพราะมันไม่อาจเรียกคืนมาได้อีก ไม่อาจเก็บออมไว้ เพื่อเอาออกมาใช้ในวันพรุ่งนี้

เพราะใครเล่า ที่สามารถจับเอาสายลมไว้ได้?

แต่ละนาทีของวันนี้ ข้าจะโอบรับไว้ทั้งสองมือ ด้วยความถนอมรัก เพราะคุณค่าของมันนั้น มิอาจประเมินได้

คนใกล้ตาย ต่อรองขอซื้อลมหายใจอีกสักอึดหนึ่ง ด้วยทองคำทั้งหมดที่มีได้หรือไม่?

ข้าหรือจะหาญไปประเมินราคาของโมงยาม ที่รออยู่ข้างหน้า?

ข้าจะทำให้มันหาค่าบ่มิได้

ข้าจะใช้วันนี้ เสมือนหนึ่งวันสุดท้ายแห่งชีวิต

ข้าจะหลีกเลี่ยงอย่างกราดเกรี้ยว ต่อบรรดาเพชฌฆาตแห่งเวลาทั้งหลาย

ข้าจะทำลายการผัดวันประกันพรุ่ง ด้วยการลงมือทำ

ข้าจะฝังความกังขาไว้ใต้ความศรัทธา

ข้าจะขจัดความกลัวด้วยความเชื่อมั่น

แห่งใดมีปากที่จำนรรจ์แต่เรื่องไร้สาระ ข้าจะหลีกเลี่ยงไม่สดับ

แห่งใดมีมือที่เกียจคร้าน ข้าจะไม่แวะเวียน